Grindarskörð

Ég fór í síðustu viku í smá göngutúr frá Bláfjallaveginum sem liggur undir Lönguhlíðinni (kann ekki neina betri lýsingu á honum) og gekk upp í Grindarskörð.

Mér leist eiginlega ekkert á veðrið þegar ég kom að neyðarskýlinu við veginn, það svona rétt hékk þurrt en var við það að detta í rigningu sem hefði ekki verið skemmtilegt til viðbótar rokinu sem annars var að berja á mér.

Ég hafði verið á Fagnámskeiði í leitartækni hjá Björgunarskóla SL í haust og ein æfingin fór fram einmitt þarna á slóðanum á gömlu Selvogsleiðinni. Ég var að vísu í hlutverki stjórnanda leitarinnar á þeirri æfingu og gekk því lítið sem ekkert. Langaði alltaf í vetur að kíkja þarna aftur uppeftir og rölta um.

Leiðin sjálf er nokkuð augljós enda er hún bæði stikuð og vörðuð. Það var eflaust af góðri ástæðu hvers vegna forfeður okkar ákváðu að hlaða upp vörður um allar heiðar hér á árum áður í staðinn fyrir að smella niður girðingastaurum eða vegpóstum. Bæði það að vörðurnar sjást mun betur í snjó og standa vel uppúr og einnig þola þær veður og vinda ólíkt betur en blessuðum stikunum sem annars gera sitt gagn ágætlega í fáein ár og verða svo að braki.

Það er nokkuð gaman að ganga eftir slóðanum því hraunið sem hafði runnið niður skörðin hefur myndað ýmsar kynjamyndir þegar það storknaði. Það má sjá marga litla skúta, hella og göng við slóðann sem eflaust gætu lumað á stærri holrýmum ef vel væri leitað sbr. Maríuhella, Skátahellinn og Fálkahelli í Heiðmörk.

Þegar maður hefur gengið eftir slóðanum í dágóða stund fer maður ósjálfrátt að velta því fyrir sér afhverju maður virðist ekki færast neitt nær skörðunum en blessaður bíllinn og neyðarskýlið virðast færast fjær og fjær. Fjarlægðirnar eru mjög sérstakar þarna að blekkja augað mjög auðveldlega. Ég áttaði mig á því að ég skuldaði Ágústi, Samma og Svenna næstum því afsökunarbeiðni frá því fyrr um haustið. Þeir höfðu verið í fyrsta hópnum sem ég sendi af stað í æfingunni á leitartækninámskeiðinu og ég hafði verið að skammast yfir bölvuðu drollinu í þeim þegar ég sá að hópurinn virtist ekkert komast áfram úr sporunum. Sá núna að það var kannski ekki alveg rétt hjá mér að halda það því það er dágóður spotti upp í skörðin.

Skörðin sjálf eru nokkuð falleg, það má sjá hvernig veðráttan hefur skorið út myndanir í móbergið í skörðunum. Þegar maður kemur svo uppúr skörðunum blasa Bláfjöll við manni og heiðin vestan við þau. Það er óttalega ómerkilegt landsvæði þegar maður lítur yfir það en þegar nánar er gáð er þarna margt að skoða.

Þónokkrir gígar sem eru mjög stórir eru vel faldir í landslaginu og ekki vildi ég fyrir nokkurn mun þora að vera þarna á vélsleða í blindu. Það væri jafn gáfulegt og spila rússneska rúllettu með 5 skot í byssunni. Frá gígunum gekk ég svo í austur og kom að litlum dal sem ég þekki ekki nafnið á og þaðan fór ég aftur í norður í áttina að neyðarskýlinu.

Á leiðinni til baka þá fór aðeins að dropa svo ég herti mig og var nokkuð snöggur til baka að bílnum. Þessi gönguleið kom mér þægilega á óvart og skrýtið að ekki skuli fleiri fara þarna um, þá á ég að vísu ekki um helv..... crossarann sem brunaði þarna um skörðin.